Wilgoć to naturalny składnik naszego otoczenia. Jednak, jeśli jej poziom w pomieszczeniach lub budynkach jest zbyt wysoki, to może stanowić zagrożenie dla ich konstrukcji i zdrowia ludzi. Przyjmuje się, że problematyczne staje się zawilgocenie powietrza większe niż 75%. W dalszej perspektywie oznacza to niszczenie tynków, powstawanie grzybów i pleśni oraz tworzenie mikroklimatu, który jest szkodliwy dla zdrowia domowników. Prawidłowe zabezpieczenie budynku przed destrukcyjnym oddziaływaniem wilgoci to obowiązek jego właściciela lub administratora. Wymaga to najpierw dokładnego określenia przyczyn wilgoci, a następnie ustalenia optymalnej metody osuszania. Najlepiej zwrócić się z tym do inżyniera budowlanego, który z łatwością rozpozna źródło problemu. A w kwestii samej likwidacji problemu, najrozsądniejszą metodą wydaje się elektroosmoza. Ale po kolei.

Wilgoć może wnikać w mury i materiał budowlany z kilku źródeł. Podstawowym zagrożeniem jest woda z opadów atmosferycznych, przed którą „zabezpiecza” nie zawsze szczelne pokrycie dachowe, często wadliwie wykonana obróbka blacharska oraz nieprawidłowo zamontowany system rynien. Drugim źródłem, mało widocznym na pierwszy rzut oka, ale niebezpiecznym w skutkach, jest przedostawanie się wilgoci z gruntu do materiałów budowlanych. Podciąganie kapilarne wody gruntowej i wchłanianie jej przez materiały budowlane to skutek źle wykonanej lub też uszkodzonej izolacji fundamentów budynku – pionowej i poziomej, zarówno przeciwwilgociowej, jak i przeciwwodnej. Ważnym czynnikiem, powodującym zawilgocenie może być także skorodowanie i nieszczelność rur, prowadzących wodę. Podobnie brak izolacji cieplnej rur może skutkować kondensacją na jej powierzchni i oddawaniem tejże do struktury muru. Wilgoć penetrująca materiał budowlany powoduje osłabienie właściwości termoizolacyjnych, co z kolei przekłada się na zwiększenie kosztów ogrzewania, oraz rozwój grzybów i pleśni, dla których wilgotne środowisko stanowi idealne warunki do niekontrolowanego namnażania się. Zimą wilgoć w murze może doprowadzać do jego destrukcji ze względu na powtarzające się cykle zamarzania i rozmarzania wody. Wraz z nią do budynku dostaje się również sól, która powoduje odpadanie tynków, pękanie powłok malarskich, oraz wykruszanie się i odpadanie całych fragmentów muru.

Metod osuszania budynków jest wiele, każda dostosowana jest do okoliczności. Nieszczelny dach lub rynny należy uzupełnić, stosując dodatkowo hydroizolację.

Inną z metod jest termoiniekcja. Polega ona na nawierceniu w murze otworów o średnicy około 2 cm, do których wtłaczane jest ciepłe powietrze. Cały ten uciążliwy proces trwa jednak kilka dni i zakończony jest wprowadzeniem w otwory środków hydrofobowych, mających na celu zabezpieczenie przed ponownym zawilgoceniem. O skuteczności tego rozwiązania trudno się wypowiadać, ponieważ jest ona różnie oceniania i raczej nie ma wielu zwolenników.

Z kolei iniekcja krystaliczna to nawiercanie w osuszanym murze otworów w jednej linii, równolegle do poziomu podłogi, w odstępach co 10-15 cm. Wlewa się do nich około 0,5 l wody w celu lepszego zwilżenia muru, oraz aby wypłukać z otworów pozostałości po wierceniu. W dalszej kolejności możliwie szybko wpuszcza się cement portlandzki w płynnej postaci, który jest zmieszany ze środkiem aktywacyjnym w ściśle określonych proporcjach wagowych. Podczas krystalizacji tworzy on trwałą, nieprzepuszczalną warstwę izolacyjną. Cały proces trwa około 7 dni i także jest dosyć czasochłonnym i uciążliwym przedsięwzięciem. Generuje też wysokie koszty, jednocześnie nie dając żadnej gwarancji sukcesu.

Kolejna metoda osuszenia wilgotnych murów budynku to elektroosmoza, która polega na umieszczeniu na murze urządzenia, wykorzystującego pracę dwóch elektrod. Fale elektromagnetyczne, które wytwarza powodują, że problematyczna woda zostaje sprowadzona do gruntu, stopniowo osuszając mur. Aparat osuszający działa powoli, ale niezwykle skutecznie. Montuje się go na zwykłych kołkach rozporowych powyżej linii zawilgocenia. To całkowicie samodzielne urządzenie działa od razu po podłączeniu do prądu. Nie powoduje żadnych zmian w strukturze muru, bez względu na materiał, z jakiego został wykonany. Jego stosowanie nie wymaga również kłopotliwych remontów czy kucia ściany. Ważnym aspektem elektroosmozy jest fakt, że ta naturalna metoda nie wykorzystuje żadnych środków chemicznych ani mechanicznych, które mogą szkodzić domownikom. Co więcej, po osuszeniu budynku urządzenie jest nadal przydatne, ponieważ blokuje ponowne zawilgocenie. Jego eksploatacja generuje jedynie koszt zużycia energii elektrycznej, który w skali miesiąca wynosi 1 złoty.

Jest wiele metod osuszania budynków. Jednak w ocenie naszych Klientów najlepiej jest wybierać takie sposoby, które są proste, wykorzystują naturalne prawa fizyki oraz nie wymagają żadnych prac remontowych.